praten in stilte

Ik zag het voorbij komen op facebook en dacht direct, JA! Dat wil ik. 2 dagen je stem niet gebruiken en alleen gebaren. Een training die bijna volledig in stilte plaats vindt, op een bijzondere plek waar de stilte van nature aanwezig is. Willem was ook direct enthousiast, we schreven ons in en wachtten af.

Naarmate de datum dichterbij kwam werden we ook steeds zenuwachtiger. Kunnen we dat wel? We hebben nog maar 3 cursussen NGT (Nederlandse Gebarentaal) gehad, en in het dagelijks leven gebaren we wel met Jackson, maar minder dan we zouden willen. Jackson praat graag en veel, ook als hij zijn CI’s niet op heeft kiest hij voor de gesproken taal en gebaren wij terug. Dat werkt prima. Maar we vinden het zo belangrijk dat hij die gebarentaal wél meekrijgt, maar dat is lastig als je als ouder de taal niet helemaal machtig bent. Het is onze moedertaal niet, het vraagt een extra inspanning, en dan kies je toch al snel voor de gemakkelijke (gesproken) weg. Ik denk dat veel ouders van CI kids zichzelf hierin herkennen. Die tweedaagse training leek ons dus een serieuze uitdaging.

Dat was het ook. Het was een indrukwekkende ervaring. Dat begint al met de locatie. Wanneer heb je nu de kans om 2 dagen op een prachtig kloosterdomein door te brengen? De sereniteit en stilte van de locatie overvallen je direct en zetten meteen de toon voor de komende 2 dagen. Dit is voor écht, je stem moet je achterwege laten. Dat is niet direct bij aankomst (gelukkig). Er is tijd voor een gesproken introductie en kennismaking maar dan komt het moment dat iedereen zijn stem moet opbergen. Pas enkele uren later is er een kleine pauze om de hersenen (en handen) even wat rust te gunnen.

De groep bestaat uit (maximaal) 16 ouders van dove of slechthorende kinderen, of kinderen die niet kunnen/willen communiceren. Door middel van een vragenlijst die je bij inschrijving ontvangt, werkt de training rondom verschillende thema’s en op verschillende niveaus. Je werkt in kleinere groepjes die steeds van samenstelling wisselen. Je bent vrij om van thema of niveau te switchen als je je daar beter bij voelt. Thema’s die aan bod komen: school, gevoelens en emoties, nieuws van de dag, voorlezen in gebarentaal, ziek en gezond, verkeer, ritme van de dag….

De oefeningen en opdrachten zijn leuk en afwisselend. Het team probeert echt een originele invalshoek te vinden, zonder daarbij het praktische uit het oog te verliezen. Zelf vond ik het gebaren van een artikel uit de krant waanzinnig moeilijk, maar dat blijkt dan toch te lukken. Een leuk idee om met Jackson ook eens te doen. Het vertellen over de sleutels aan je sleutelbos, grappig en leuk. Voorlezen met gebaren blijft fantastisch, zo leuk om te zien hoe andere ouders dat doen, ieder op zijn eigen manier, zo waardevol. De tips en feedback die we kregen pas ik nu iedere dag toe. Het tellen en klokkijken in gebarentaal vond ik altijd lastig, met wat extra aandacht heb ik het nu wel onder de knie. We deden veel spelletjes, kwartet, wie is het, memory. Ook in stilte werd er veel gelachen.

Het meest confronterende vond ik de momenten aan tafel tijdens het eten. Die stilte! Je bent zo gewend om direct een eind weg te kletsen met tafelgenoten, of je te mengen in een gesprek aan de andere kant van de tafel. Dat is met gebaren echt wel even anders. Ten eerste is onze kennis natuurlijk nog beperkt, dus het is nog veel zoeken en proberen. Maar je aarzelt ook veel meer, ik wil dit wel vragen maar hoe doe ik dat? Dat soort small talk is lastig, heel lastig. Het volgen van een gesprek ook, gebaren afzien vind ik al moeilijk, laat staan als dat gesprek een paar stoelen naast je plaatsvindt en je de gebaren dus niet rechtstreeks kunt zien. Dat sociale isolement vond ik bijzonder om te ervaren.

We kregen uitleg over de dovencultuur, belangrijk en leerzaam. Even schrikken soms, om te horen hoe, nog niet zo heel lang geleden, dove mensen behandeld werden. Dat het te danken is aan een dappere dovengemeenschap dat er veel stappen in de goede richting zijn gezet maar dat er nog veel werk te verzetten is. NGT is nog geen officiële taal. Dat er poëzie bestaat in gebarentaal, en dat is pure kunst.

Waardevol. Dat is denk ik het beste woord om deze 2 dagen te beschrijven. Waardevol om de kennis die je opdoet, de dingen die je leert en ziet. Waardevol om de omgeving waarin natuurlijke stilte en rust alom is. Het meest waardevol vond ik de mensen die ik heb leren kennen. Lotgenoten. Ouders die weten wat je doormaakt, die in dezelfde fase zitten als jij, of al jaren verder zijn en daardoor een onschatbare bron van kennis en informatie zijn. Ieder verhaal is anders, en iedereen heeft een verhaal, geloof me. Maar je zit daar allemaal met dezelfde reden: je doet dit voor je kind(eren). Omdat je wilt begrijpen hoe het is, hoe het voelt, wat je kunt doen om beter te communiceren met je kind. Om er te kunnen zijn als ze je nodig hebben.

Dankjewel aan Nienke en haar team van gebaren.nl om dit initiatief op te starten. Jullie zijn niet alleen professioneel maar ook ontzettend inspirerend. Streng wanneer het moet en gezellig wanneer het kan. Wij hebben 2 dagen genoten en ontzettend veel geleerd. We komen heel graag nog eens terug!