Deze week nemen we afscheid van Kentalis Talent, de dovenschool in Vught waar Jackson sinds september 2018 naartoe ging. In januari 2020 start hij in groep 1 op een reguliere basisschool, mét een tolk.

We zijn trots dat hij die overstap kan maken, uiteraard. Maar we beseffen ook heel goed waar we afscheid van nemen. Vanaf onze eerste ontmoeting met Talent wisten we direct dat dit de plek was voor Jackson. We wilden hem een start geven in een omgeving met gebarentaal, met dove/slechthorende kinderen én volwassenen om hem heen. Wij hebben ons nooit geschaamd voor die keuze, nooit weggestopt dat onze zoon naar een speciale school ging. We waren juist enorm dankbaar dat er een plek zoals Kentalis Talent bestond. Waar er alle tijd, ruimte, aandacht en kennis is om deze kinderen op weg te helpen.

Toch lijkt regulier onderwijs voor CI-kids de norm, het hoogst haalbare, het doel dat bereikt moet worden. Ook wij werden in die richting geduwd, bewust en onbewust. Jackson was eigenlijk al gestart op een reguliere school toen we alsnog de overstap maakten naar een dovenschool. Het heeft waarschijnlijk met perceptie en wellicht ook schaamte te maken. Dat je kind minder is als hij/zij speciaal onderwijs volgt, want het is niet de norm. Enig vooroordeel dat ik had over speciaal onderwijs werd weggenomen de eerste minuten dat ik op Talent was. Ik voelde direct de passie, de bevlogenheid, de expertise die er in huis is. Dit was de omgeving die ik Jackson wilde bieden. Waar hij kon leren, spelen, ontdekken, zich ontwikkelen, omringd door een enthousiast en vakkundig team. Is dat niet het hoogst haalbare? Ik vond en vind het enorme luxe dat wij die keuze hadden.

Speciaal onderwijs is iets om te koesteren, niet iets om je voor te schamen. Ik oordeel niet over andere ouders, iedereen is vrij in zijn keuze. Ieder kind is uniek, iedere situatie anders. Maar als je voor de keuze staat met je kleuter met CI’s, ga dan alsjeblieft eens kijken bij een dovenschool. Er zijn veel kinderen, net als Jackson, die doorstromen naar regulier onderwijs. Maar de basis die ze dan hebben gehad, pakt niemand ze meer af. Dat geldt ook een beetje voor ons als ouders, want wij hebben ook veel geleerd van Kentalis Talent. Over wat het betekent om doof of slechthorend te zijn in een horende maatschappij, waar kinderen en ouders tegenaan lopen en hoe we ons daarvoor kunnen behoeden. En ondanks dat de school niet in onze woonplaats was, zijn er toch hele innige vriendschappen ontstaan. Tussen kinderen en ouders. Ook dat koester ik, voor mezelf maar vooral voor Jackson. Zodat hij altijd vriendjes en vriendinnetjes heeft die begrijpen wat het is. Dat hij niet altijd de uitzondering is.

Want daar zie ik tegenop. Op een reguliere school vraag ik meer dan een gemiddelde ouder. Een tolk in de klas, gebruik van solo apparatuur, extra oplettende juffen en meesters. Want: zit Jackson op een juiste plek in de klas, kan hij alles goed kan zien, heeft hij het wel gehoord, niet met je rug naar de klas spreken, ga niet voor een raam staan, gebruik voldoende lichaamstaal en mimiek, check regelmatig de batterij van zijn CI, passen jullie op tijdens de gymles, vergeten jullie zijn zonnebril niet, voelt hij zich niet buitengesloten ? Op een speciale school is dat allemaal geen extra moeite, voelde ik mij nooit bezwaard, was het nooit een probleem en hoefde ik het soms niet eens uit te leggen. Want daar was het wél de norm. Daar was mijn kind niet speciaal.

Ik twijfel niet aan de inzet van de nieuwe reguliere school van Jackson, ze maken passend onderwijs voor hem en daar ben ik ontzettend gelukkig mee. Maar ik neem wel met pijn in mijn hart afscheid van Kentalis Talent. Ik wil mijn lof uiten over het speciaal onderwijs dat mijn zoon mocht genieten. Het was een voorrecht. Dankjewel.