Toen ik laatst op Instagram iets deelde over een nieuw project dat we lanceerden kreeg ik de vraag van een volger: ‘Hoe doe jij dat allemaal? Je werk, kinderen (waarvan één met zorg), genieten, social media onderhouden, sporten, leuke uitstapjes. Kan niet anders dan dat daar bewuste keuzes achter zitten. Zou je dat willen delen aub?’ Ik vond het een leuke vraag en beloofde er over na te denken alvorens erop terug te komen. En toen bedacht ik me dat er eigenlijk wel wat meer over te vertellen valt dan een Instagram story aankan, dus gooi ik het maar hier op de blog.
Keuzes maken. Ik mocht er in september zelfs een gastcollege over geven op de Erasmus Universiteit in Rotterdam. En ik heb er niet eens voor gestudeerd! Life is what happens. Je hebt er niets over te zeggen, maar je hebt wel een keuze over hoe je omgaat met dingen die in je leven gebeuren.
Toen Jackson werd geboren had ik samen met partner in crime Barbara een succesvol PR bureau in Antwerpen, met klanten uit de muziek, mode en lifestyle. Niet exact een 9 tot 5 baan, maar daarom hield ik er juist van. Het onvoorspelbare, het gevoel hebben onmisbaar te zijn, het constant ‘aan’ staan. ‘The only way to do great work is to love what you do.’ Die quote stond niet voor niets op onze muur, dat was ik 100%. Het aantal uren werk per week hield ik niet bij, want het voelde vaak niet eens als werken. Een kind zou daar niets aan veranderen, want ik was die moeder die dat allemaal ging combineren, voor wie een carrière naast het moederschap kon (en misschien wel moest) bestaan.
En dan krijg je een kind met een zeldzame diagnose en verandert alles. Levenshaast kreeg ik. Hoeveel tijd krijg ik om mijn zoon alles ten volle te laten ervaren? Wanneer zal zijn zicht zo belemmerd zijn dat het te laat is? Wat kan ik nu doen om hem te helpen? Hoe ben ik de best mogelijke moeder voor hem? Niet door 24/7 met werk bezig te zijn, dat was duidelijk. Het kon ook simpelweg niet. Het traject voorafgaand (en vooral na) de implantatie van zijn CI’s is intensief, en valt of staat ook met de tijd en aandacht die je eraan kunt geven. Je krijgt die kans maar één keer. Ging ik dan niet beschikbaar zijn voor mijn eigen zoon? Het was een constant vraagstuk in mijn hoofd. Want wie was ik zonder mijn werk, zonder mijn bedrijf? Daar haalde ik zoveel zelfwaarde en voldoening uit, zoveel vreugde en plezier. Maar ik had het steeds lastiger om te schakelen. Om na een afspraak in het ziekenhuis aan te schuiven bij een klant om een project te bespreken. Ongetwijfeld een grote prioriteit voor hen, maar mijn prioriteiten lagen ergens anders. De uren die ik doorbracht in de auto, in de file, onderweg, daar kon ik zoveel meer mee doen. Zoveel meer tijd om moeder zijn.
Ik besloot er dus uit te stappen. Een keuze die niet gemakkelijk was maar waarvan ik wist dat ik ‘m moest maken. Ik ging terug als freelancer aan de slag, controle over mijn eigen agenda, een betere balans tussen werk en privé. Minder onderweg, meer thuis bij mijn zoon.
De diagnose van Jackson heeft een aantal keuzes gemakkelijker gemaakt. Keuzes die we anders wellicht niet hadden genomen, of niet hadden moeten nemen. We kozen speciaal onderwijs voor hem, dat was in Nederland, wij woonden op dat moment in België. En ookal was het maar een paar kilometer over de grens dat we verhuisden, de impact was veel groter dan we toen konden vermoeden. Terug naar ons geboortedorp, voor Willem zelfs zijn geboortegrond. Het ouderlijk huis, een giga verbouwing, een stuk land, een oude schuur. Ik die altijd had geroepen dat ik daar nooit zou gaan wonen, en nu omarm ik het, ben ik o zo dankbaar dat het zo gelopen is voor ons. Op deze plek komt alles samen, werk en privé. Professioneel een nieuwe uitdaging met Slapen bij Hein en Vergaderen bij Hein.
Of ik nu meer rust heb? Het afgelopen jaar al zeker niet (dank u James). Maar er is zoveel waar ik energie van krijg. En daar stop ik tijd in, niet in dingen die me energie kosten of frustreren; accept the things you cannot change. Open zijn over onze situatie met Jackson was ook een bewuste keuze, ik denk één die ons tot nu toe heel veel heeft gebracht. Het maakt ons sterker als gezin, ik durf zelfs te zeggen dat het ons betere ouders maakt. Het netwerk van Ushermom is onbetaalbaar, ik heb het al eerder gezegd hier, maar het is echt zo. Door kwetsbaar te zijn heb ik juist kansen en mogelijkheden gekregen, weet ik dat ik ook van waarde kan zijn voor anderen. Dat een droevige situatie zoiets moois teweeg kan brengen is hoopvol.
Ik denk dat wij gewoon proberen om gelukkig te zijn, iedere dag. Dat lukt de ene keer beter dan de andere. En je hoeft daarvoor echt niet op een onbewoond eiland of in een dure auto te zitten. Ik word gelukkig van hardlopen, dat is mijn therapie, mijn uurtje per dag dat van mij is (en okay ook van de hond). Dus daar moeten dingen voor wijken. Die keuze maak ik bewust, ik sta er er eerder voor op, verzet een afspraak of die was blijft even liggen. Ik ben een leuker mens als ik heb gesport, een frisse neus heb gehaald. Ik word blij van de seizoenen te zien veranderen, het te voelen, te ruiken. Hetzelfde met nieuwe plaatsen ontdekken, ook allemaal zeer vermoeiend (zeker met 2 kids), maar ik kom altijd met inspiratie en ideëen terug. Met energie én herinneringen. En ja, ik zit ook veel te veel tijd op mijn telefoon om dat allemaal te delen of dingen op te zoeken. Ook heel vermoeiend, maar ook leuk, ik probeer de balans daarin te zoeken.
Ik hoop dat dit je vraag wat beantwoord lieve Judith. Ik doe eigenlijk ook maar wat. En op Instagram zie je niet alles, ook bij mij niet. Het loopt hier regelmatig in de soep, toch te veel hooi op mijn vork genomen, te weinig geslapen, kortaf doen tegen de mensen die ik lief heb, te veel dingen in één dag willen doen, jezelf zoveel opleggen. Ik ben er allemaal schuldig aan. En dat is okay. Verwachtingsmanagement is nog een dingetje waar ik aan werk 😉
Soms heeft het leven gewoon een ander plan voor je, dat hebben wij 7 jaar geleden zelf ervaren. Maar hey, if plan A isn’t an option anymore, let’s kick the shit out of plan B.
PS. dit zijn allemaal slides uit mijn guest lecture ‘The Art of Choosing’ op Erasmus Universiteit
