In één week vallen er ineens 2 uitnodigingen voor kinderfeestjes in de bus. Wat fijn! Wat leuk voor Jackson. Hij is enthousiast en vereerd. Maar ik begin meteen te denken en te malen. Hoe gaan we dat doen? Stuur ik een tolk mee of niet? Het is niet zijn eerste kinderfeestje, maar de vorige waren met kindjes van Kentalis Talent (dovenschool). Nu is hij het enige kindje met CI’s, en deze ouders hebben geen ervaring met gebaren of met kinderen met een auditieve beperking.
Ik vind het lastig. Het laatste wat ik wil is Jackson overbeschermen maar ik wil ook dat zijn eerste feestje met nieuwe klasgenootjes een positieve ervaring is voor hem. Ik bespreek het met één van zijn tolken op school. Zij ziet Jackson in interactie met zijn klasgenootjes, en hij heeft haar dan soms echt nodig. Omdat het juist in (vrije) spelsituaties zo gemakkelijk misloopt. Kinderen die iets roepen terwijl ze weglopen of wegkijken, kinderen die achter of tegen zijn rug iets zeggen, zonder de inzet van de tolk mist hij veel op dat soort cruciale spelmomenten. Een tolk is er juist om ervoor te zorgen dat hij zich sociaal niet buiten gesloten voelt.
Ik stel de vraag ook aan wat ouders van doof/slechthorende kinderen. Hun reacties lopen nogal uiteen maar ze geven wel een goede tip: vraag het Jackson zelf. Dus dat doe ik. Ik vraag of hij graag een tolk mee wil nemen naar het feestje. Zijn antwoord is heel duidelijk. ‘Ja.’ Ik vraag hem waarom? ‘Omdat de tolk dan kan helpen als ik het niet begrijp.’ Meer heb ik niet nodig.
En toch blijft het lastig. Want nu moet ik dus aan de moeder van de jarige job vragen of er een tolk mag meekomen. En dat is wat ongemakkelijk, vragen of er een wildvreemde mee mag komen naar het verjaardagsfeest van haar kind. Ik sterk me met met de gedachte dat heel Nederland inmiddels gek is van gebarentaal en gebarentolk Irma Sluis. Over de kinderen maak ik me eigenlijk geen zorgen, zij zien iedere dag een tolk in de klas bij Jackson.
Eigenlijk is het toch vreemd dat ik hier blijkbaar meer moeite mee heb dan mijn zoon. Hij geeft gewoon aan wat voor hem het beste werkt, ik ben bang dat ik te veel vraag aan mensen, dat ze dat belastend vinden of overdreven. Ik hoop dat Jackson die eigenschap zijn leven lang houdt, want dat gaat hem nog goed van pas komen. Durven vragen waar hij recht op heeft. En ik zal ook wel wennen aan het stellen van dit soort vragen. Want de moeder was heel begripvol en de tolk meenemen was geen enkel probleem. Ik moest nog wel even een keer slikken toen ik hoorde dat zijn zwembroek mee mocht want het werd warm en er was een zwembadje klaargezet. Kan ik een kleuter van 4 vertrouwen dat hij zijn CI’s af doet voor hij in het water plonst? Weer een reden om dankbaar te zijn voor de inzet van de tolk, want ook daar houdt ze een oogje in het zeil. Zoals ze ook oplet dat hij zijn zonnebril draagt. Win win.
Dolenthousiast kwam Jackson gisteren thuis. Met een piratendiploma, een piratenhoed, en een zwaard, een schat die ze hadden gevonden, vol met gouden munten. En het zeemonster dat ze moesten vangen en natspuiten. De cake die hij mocht versieren en de pannenkoek met veel te veel stroop en suiker. Doodop en voldaan. Mooi.
Lieve ushermom, in zulke situaties probeer ik mezelf in de plaats te zetten van de mama die uitnodigt: hoe zou ik zelf, mama van een normaal horend kind, reageren als ik die vraag krijg? Gewoon begripvol toch, en vooral ook blij omdat het een feestje moet worden dat voor elk kind geslaagd moet zijn. Zelf had de mama er waarschijnlijk niet eens aan gedacht dat de tolk voor Jackson ook bij feestjes zo belangrijk is… en reken maar dat bij volgende feestjes de tolk ook zal uitgenodigd worden, ‘probleem’ direct opgelost, iedereen gelukkig!
Dat klopt inderdaad! Dank voor je reactie.
super dat het zo goed gelopen is!