Zo, dat is lang geleden! Het was even stil hier op de blog. Het Covid-19 virus dat de wereld deed stilstaan, zette mij fulltime thuis met een kleuter. Er bleef niet zo heel veel tijd over voor andere dingen. Vaak ontbrak het me ’s avonds aan energie om een stuk te schrijven en viel ik met Jackson in slaap als ik hem naar bed bracht.
Ik ontdekte dat ik te weinig geduld heb om een goede kleuterjuf te zijn. Dat ik knutselen leuker vindt dan mijn zoon, dat hij het opeten van baksels leuker vindt dan het maken ervan. Dat thuiswerken met een kleuter een grote illusie is. Nu werk ik in de nogal zwaar getroffen culturele sector dus ik zag mijn opdrachten één voor één wegvallen. Die vrijgekomen tijd kwam eigenlijk goed van pas aangezien het werk van mijn man (gelukkig) wel gewoon doorging.
Jackson en ik hebben dus veel tijd doorgebracht, ruim 8 weken samen thuis. Langer dan ooit, langer dan de grote zomervakantie, langer dan mijn zwangerschapsverlof. Poehee. En toch voelde het ook bevrijdend. Niet alleen omdat we gedwongen werden om uit de ratrace te stappen en thuis te blijven, ook omdat er even geen ruimte was voor andere zorgen. Nooit heb ik minder aan Usher syndroom gedacht dan in de afgelopen tijd. Simpelweg omdat de Corona situatie urgenter was en al mijn aandacht opeiste. Natuurlijk maakte ik me zorgen dat Jackson in al die weken thuis minder gebarentaal aangeboden kreeg, dat de lessen logopedie wegvielen. Maar daar lag ik ’s nachts niet wakker van, wel van mijn ouders die in een verzorgingstehuis wonen waar besmettingen waren. Het feit dat we hen al weken enkel door glas of achter een hek kunnen zien, dat het contact met mijn dementerende vader heel lastig is en we hem zien wegzakken.
Ik besef me dat deze crisis geen positief effect heeft op het onderzoek naar een behandeling voor Usher syndroom, dat veel laboratoria stil lagen/liggen. Kostbare tijd die verloren gaat. Geld dat nu aan andere onderzoeken wordt besteedt. Geld dat mensen nu niet geven aan een goed doel maar bijhouden omdat ze een onzekere toekomst tegemoet gaan. Het is een andere realiteit. En toch berust ik hierin. Deze wereldwijde crisis zet alles in een ander perspectief. Ik prijs me gelukkig dat we ‘opgesloten’ zaten met de luxe van een eigen huis en tuin, met voldoende eten en drinken. Dat we beschikken over digitale middelen en entertainment op ieder uur van de dag. Dat de natuur nooit mooier was dan deze lente. En dat je daarvoor niet altijd in een vliegtuig hoeft te stappen, we ontdekten zoveel moois dicht bij huis.
Ik lees heftige artikels over ouders die 8 weken thuis zitten met een zorgintensief kind, zonder enige hulp, de wanhoop nabij. Immens respect, ik durf mij niet eens een zorgouder te noemen als ik lees wat zij dag na dag presteren. Wat een helden. Het doet pijn om te lezen wat voor effect de Corona maatregelen hebben op doofblinden. Als je niet kan horen en zien, dan vertrouw je op je tast. Je communiceert met 4 handen met iemand anders, fysiek contact is onvermijdelijk, een tolk vaak noodzakelijk. Onmogelijk ten tijde van social distancing. Dove en slechthorende mensen kunnen niet liplezen als je een mondkapje draagt. Tegelijkertijd is er nooit meer aandacht geweest voor gebarentaal dan nu dankzij tolk Irma Sluis. Fantastisch om te zien hoe prominent haar rol is en hoe heel Nederland kennismaakt en geniet van deze prachtige taal.
Veel dubbele gevoelens dus. Ook nu de scholen weer zijn opgestart. Ja ik ben heel blij dat ik weer wat ademruimte krijg, en toch ga ik deze periode ook missen. Omdat er even niets anders belangrijker was dan het zorgen voor elkaar. Als ik door mijn foto’s scroll van de afgelopen weken zie ik een gelukkig kind. Een buitenkind. Een kind dat veel heeft geleerd en niet alleen door het maken van schoolwerk. Een kind dat is gegroeid, in centimeters maar ook in zelfredzaamheid, in kracht en uithoudingsvermogen.
Al die weken dicht bij elkaar. Lachen, huilen, roepen, zeuren. Boos zijn en o zo lief. Driftig, druk en drammen. Kletsen tot mijn oren ervan tuiten. Mama, mama, mama, mama. MAMA! Meer dan ooit was ik de de afgelopen weken mama. Meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Meer dan ik soms had gewild. Meer dan ik dacht te kunnen.
We pakken stilaan de draad weer op, het nieuwe normaal. Het is nog even wennen, zo stil in huis.
