Onverwacht heel goed nieuws vorige week. Maar ook een beetje schrikken. We hadden een OPP gesprek op de school van Jackson. Dat staat voor ontwikkelingsperspectief, het niveau dat uiteindelijk van een kind verwacht wordt, scholen voor speciaal basisonderwijs moeten dit vaststellen voor elke leerling. Jackson gaat sinds vorig jaar september naar de 0 groep van Kentalis Talent in Vught. Dat is een peutergroep voor dove en slechthorende kinderen. Een keuze die we heel bewust gemaakt hebben. We willen Jackson zoveel mogelijk in aanraking laten komen met gebarentaal en andere dove en sh kinderen en volwassenen. Bij Kentalis Talent wordt er 2-talig onderwijs aangeboden, gesproken taal en NGT (Nederlandse Gebarentaal), er is ontzettend veel ervaring en kennis in huis.
Dit eerste jaar is ons enorm goed bevallen, ik denk dat ik ook voor Jackson mag spreken. Hij gaat met ongelofelijk veel plezier naar zijn school, klas en juffen. Voor ons stond het dan ook eigenlijk vast dat hij nog een volgend schooljaar zou blijven in Vught. Maar na ons gesprek van vorige week, moeten we die keuze bijstellen. Zijn scores zijn te hoog. Hij is dus zeg maar ‘te goed’ voor speciaal onderwijs. Hij heeft afgelopen maanden grote sprongen gemaakt op het gebied van zijn spraak en taal, ze zijn bang dat hij geen aansluiting meer gaat vinden bij de kinderen uit zijn klas. Dat hij niet meer uitgedaagd zal worden. Jackson is de ‘perfecte kandidaat’ om door te stromen naar regulier onderwijs. En zo trots als ik was om dat te horen, ik was ook direct bang.
Bang om dit veilige nest te verlaten. Waar ik mijn zoon met een gerust hart kon achterlaten, waar ik de juffen nooit iets moest uitleggen, waar hij nooit ‘anders’ was maar gewoon Jackson. We moeten op zoek naar een nieuwe school, en dat vind ik knap lastig. Want CI kinderen en regulier onderwijs, daar hoor ik nogal wisselende verhalen over. Ieder kind is anders, iedere school is anders dus er bestaat waarschijnlijk geen gouden formule.
Als ik het goed begrijp kan een reguliere school een kind met CI’s niet weigeren, ook niet de extra hulp(middelen) die daarvoor nodig zijn. Maar het praat natuurlijk net iets makkelijker met een school en een team dat er voor open staat. Dat lijkt me eigenlijk voorwaarde #1. Ik hoor soms moeders zuchten en steunen omdat ze weer moeten ingrijpen op school, een leerkracht moeten terecht wijzen of een verdrietig kind mee naar huis krijgen. Dat wil je niet. Daar ben ik ook bang voor, ik wil niet zo’n moeder moeten zijn. Ik vecht graag voor mijn kind, maar school moet vooral een plek zijn waar Jackson zich veilig en gewaardeerd voelt. Waar hij de tijd en ruimte krijgt om zich te ontwikkelen, of hij nu extra hulp nodig heeft of niet. Misschien heb jij hier zelf wel ervaring mee, als ouder, student of leraar. Als je tips of advies hebt dan hoor ik dat heel erg graag.
Mijn kind is doof en kan horen. Met dovenonderwijs gaan we hem tekort doen, dus moeten we op zoek naar een passende onderwijsplek in het reguliere onderwijs. Die plek bestaat al of die gaan we creëren, we zullen de gouden formule voor Jackson wel vinden. Maar die tips zijn dus welkom…
