De vakantie zit erop, de scholen zijn weer begonnen. Ik zie op Instagram en Facebook de foto’s van kindjes op hun eerste dag op school. Wij kregen vorige week het goede nieuws dat Jackson mag starten op Kentalis Talent in Vught (NL). Een dovenschool. Speciaal onderwijs. Een peuterarrangement. En daar ben ik echt oprecht blij om, we hebben de school bezocht en wisten direct dat dit de juiste plek was voor hem. En toch moest ik mijn tranen ook wegslikken. Want het is toch ook weer een confrontatie. Een label. Een bevestiging. Hij is anders. Het is echt zo. Soms lijkt het wel alsof ik dat vergeet, hij doet het mij vergeten.

Maar Jackson is doof, en wij niet. Hij praat de hele dag door, je zou het bijna vergeten maar als die CI’s af zijn hoort hij echt helemaal niets. Zeker nu hij nog zo jong is (hij wordt 3 eind oktober) willen we hem zoveel mogelijk gebarentaal aanbieden, dat lukt op een reguliere school niet. Daar ziet hij ook geen dove of slechthorende volwassenen die als een rolmodel kunnen fungeren. Voor de zomervakantie heeft hij enkele weken op een gewone school mee gedraaid, en hij ging met veel plezier. Maar in een groep van 25 tot 30 peuters/kleuters is het héél erg druk voor hem, dat zuigt energie en vraagt opperste concentratie. Niet alleen op het gebied van zijn gehoor, maar ook zijn evenwicht. En de juffen zijn heel lief en willen helpen, maar het ontbreekt hen aan tijd en kennis. Dat is absoluut geen verwijt maar gewoon een vaststelling. Het is een hele mooie gedachte om alle kinderen zoveel mogelijk naar regulier onderwijs te sturen, maar dan moeten scholen daar ook de middelen, knowhow en mankracht voor in huis hebben.

Wij kiezen nu voor een school waar ze al jarenlang werken met dove en slechthorende kinderen, ook met kinderen met het syndroom van Usher. Wat zij Jackson daar kunnen bieden is denk ik onbetaalbaar. Voor hem en ook voor ons als ouders. Het advies en de feedback die wij daar krijgen kunnen we meenemen in onze verdere beslissingen. Niemand twijfelt er eigenlijk aan dat Jackson op enig moment zal doorstromen naar het reguliere onderwijs. Maar voor nu, nu hij nog zo jong is, wil ik hem een veilig nest bieden, niet overbeschermd, maar een plek waarin mondelinge taal en gebarenschat maximaal gestimuleerd wordt. Waar hij oefent met luisteren en opdrachten leert verwerken, waar hij kan spelen met andere dove en slechthorende leeftijdsgenootjes. Waar hij kan groeien en zelfzeker op zijn benen leert staan, want dat gaat hij nog zo hard nodig hebben de rest van zijn leven.

Dus ja ik ben blij en opgelucht dat hij mag starten op Kentalis Talent. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niets doet. Net zoals al die andere moeders die voor het eerst aan de schoolpoort staan zal ook ik straks een traan laten. Omdat ik een droom loslaat, de voorstelling die ik had van hoe het leven van mijn kind eruit zou zien. Daar hoorde dit namelijk allemaal niet bij. En die confrontatie blijft snoeihard. En met momenten hartverscheurend.